‘खान्दानी वैभवको चक्मा !’
गीतामा श्रीकृष्णले अर्जुनलाई पढाए । अर्जुनले कुरा नबुझेर द्रौपदीलाई सोधे । द्रौपदीलाई समस्या पर्याे । उनले पति धर्म बारे सोचेर अर्जुनलाई नै जवाफ पर्काएर भनिन् ।
‘उपरमुखीको आशन जस्तो !’
‘चराको मुख देख्यौ त ?’
‘विचरा मात्रै देखेँ !’
अर्जुनको धनुष वाण शिथिल भयो । श्रीकृष्णले पुन जोस्याए । कुल अधर्म बारे अर्ती दिए । वीरता र लक्ष प्राप्त गर्नका लागि उपदेश फुके । अर्जुनको खुट्टा लगलग काम्यो । श्रीकृष्णलाई अवर छुट्यो । धर्मयुध्दको आफ्नो ईखको ज्वाला छोडेर भने ।
‘युध्दमा आफन्त हुँदैन, बत्स ! देखिरहेछौ न लक्ष !’
‘देखेको छु प्रभु ! तर वंश नास कसरी गर्न सक्छु र ?’
‘कायर हुनु वीरताको पहिचान हैन, ठोक बत्स !’
अर्जुनले वीरता प्रदर्शनका लागि वाण छोडेर हुँकार गरे । उनले दुर्याेधनलाई लल्कारे । रिसालु आवेगसँग उपनिवेशको पहिरन सुटुक्क अर्जुनको टोड्कामा छिरेर धनुष वाणको टङ्कारलाई भन्यो ।
‘दाम चाहिन्छ या चाहिंदैन !’
उपनिवेशको खुट्टी हल्लिरहेको थियो । तिघ्रा पसारिएकै थियो । एक असभ्य सुमो जुरूक्क उठ्यो र कर्णलाई भेटेर सोध्यो ।
‘भिमसेन र तिमीमा को बलवान् लाग्छ ?’
कर्ण नै अलमलमा परेपछि कुरो अर्कैतर्फ मोडियो । द्रौपदीको वाचाल कन्भिक्सनको लयलाई कर्णले सोधे ।
‘छुपरखुट्टी बारे जनता के भन्छन्, थाहा छैन् ?’
‘ल ल छोड्नुस्, दान लिन मन छ कि छैन ?’
कालो निलो अनुहारका बीच वातावरणमा सन्नाटा छायो । एक पटक द्रौपदीले फेरि सम्झाइन् ।
‘लिए दान, नलिए नादान !’
मलिनो अनुहारमा चुपचाप लागेको उपरखुट्टी सोफामा ह्वेलझैं ढसमस्स थियो । मृदुलतम् मुस्कान छुट्ने बेला थियो । मुस्कान पासा आएर डिस्टर्ब गर्याे ।
‘उपरखुट्टी लगाउनेलाई जनकारवाही !’
‘सांस्कृतिक पहिचान दिने ? उल्लू !’
वि.सं.२०७८ असोज २ शनिवार ०७:२७ मा प्रकाशित