हामी सबैकाे संसारन्यूज

सुरेश राई, खोटाङ,हाल-द.कोरिया

घरमा एउटा साथी जनावर भित्राउने सामूहिक फैसला खुसीखुसी गरियो । मैले भोटे कुकुरको प्रस्ताव राखेँ । सबैले आत्तिँदै हतार–हतार हुन्नहुन्न भने ।

श्रीमतीले त अचम्मै गरि भनी ‘बरु मलाई त एउटा लोकल जातिको कुखुरै ल्याईदिनुस् । म त्यसलाई त्यो बाँचुन्जेल एक्लै रेखदेख गरुँला । बरु कस्सैले हेल्प नगरे पनि हुन्छ ।’
हामी सबै आत्तिँदै एकै स्वरमा चिच्यायौँ ‘नो वे !!! ’

छोरोले भन्यो ‘कुकुर चाहिँ कुकुरै ल्याउँ । तर जर्मन सेफर्ड जातको ल्याउँ ।’ म चुप बसेँ । श्रीमती र छोरीले असहमति जनाए– ‘हुन्न…हुन्न । त्यो छुचो हुन्छ । पाहुनालाई टोक्यो भने ?’

छोरीले बिरालो ल्याउने प्रस्ताव राखी । सुरुमा हामी तीनै जनाले असहमति जनायौं । अन्तमा निकै लामो बहसपछि बिरालोमा कुरा टुङ्गियो । छोरो रिसले बहिनीलाई धम्क्याउँदै ‘तेरो बिरालो ल्याको भोलिपल्टै छतबाट फ्याल्दिन्छु ।’ भन्दै आफ्नो कोठातिर लम्कियो ।

अर्को दिन घरमा सेतोखैरो मिसिएको सुन्दर जनावर बिरालो भित्रियो । श्रीमतीले त्यसको बस्ने ठाँउ बनाईदिइ । छोरोले मुर्मुरिँदै भन्यो कि त्यसको नाम चै उसैले राख्न पाउनु पर्छ । मैले त्यसको औसधिमुलोको जिम्मेवारी पाएँ । यसरी एउटा जनावरले हाम्रो पारिवारिक हैसियत प्राप्त गर्यो ।

छोरोले बिरालोको नाम नाबीया राखिदियो । म सोफामा बसेर नाबीयासँग खेलिरहेको थिएँ । ठिक त्यति नै बेला टेलिभिजनमा गाई काटेर खाएको भनेर हंगामा मच्चिएका खबरहरु बज्दै रहेछन् । टेलिभिजनको ठ्याक्कै माथितिर झुन्डिरहेको एउटा भित्तेपात्रोमा गाईको तस्बिर सहित ‘गाई हाम्रो राष्ट्रिय जनावर हो ।’ लेखिएको थियो ।

मैले एक नजर नाबीयालाई हेरेँ; एक नजर समाचारलाई हेरेँ; एक नजर गाईको तस्बिरलाई हेरेँ ।