हामी सबैकाे संसारन्यूज

बिष्णुकुमार बराइली, मिरिक, दार्जीलिङ

धनमान गजक्क छ । उ आफैमा सम्पन्न छु सोच्छ । कसैको कुरा उ मान्दैन र सुन्दैन पनि, जे इच्छा हुन्छ उ त्यही गर्छ । उ आफैलाई गायक र लेखक भन्छ । तर कसैलाई उसले मार्गदर्शन गराउँदैन । हो, उ लेख्छ र गाउछ पनि । उभित्र कला र गला भने छ । तर, उ कुँवाको भ्यागुता नै छ । जमाना कहाँदेखि कहाँ पुगिसक्यो तर उ पूर्वाग्रहमा बाँच्छ । अचम्मको छ उसको व्यवहार । जहाँ उसको कदर छैन, त्यहाँ उ लागि पर्छ । तर जहाँ उसलाई मान सम्मान गरिन्छ त्यहाँ उ जाँदैन । बरू तिनीहरूको कमी कमजोरी केलाउँछ । बेला बखत देखा परेता पनि साथ भने कहिल्यै मनबाट दिँदैन । आफ्नो गाउँ ठाउँको भलो उ चाहँदैन । बहिरकै भलो सोच्नु बढ़ीबढ़ाइ गर्नमा उसलाई फुर्सद नै हुँदैन । नभन्दै त्यतैतिर धाउँछ जहाँ उसलाई सधैँ पछि पार्दछन् । उसको योग्यतालाई दबाउछन् । यसैले झ किन चाउरी परिस् मरिच आफ्नै चालले’, भन्ने उखान उमाथि सतप्रतिशत मेल खान्छ । तथापि उ आफैभित्र मग्न छ ।

घरछेऊको लुते भने सधैँ उसलाई सम्झाउँछ । साथ माग्छ नजाऊ दाइ अन्त हामी मिलेर आफ्नै गाउँ बनाऔँ । तर धनमानको हृदय कहिल्यै पग्लिदैन । लुतेको अनुरोध उसलाई व्यर्थको लाग्छ । किनकि उ कसैलाई अघि बढेको हेर्न चाहँदैन । उ स्वार्थी र अहङ्कारी छ ।
एकदिन लुतेले गाउँमा सानोतिनो साङगितिक कार्यक्रम राख्यो । गाउँका नव प्रतिभाहरूले मौका पाए गाउँलेबाट शुभकामना र साथ पायो । टाढाबाट पहुनाहरू आए । लुतेको सराहना गरे । धनमान भने कार्यक्रममा देखिएन । उ अर्कै कार्यक्रममा गयो । केवल मुकदर्शक बनेर फर्कियो। भोलिपल्ट धेरैले उसलाई कार्यक्रममा किन नआएको ? आफ्नो प्रस्तुति नदिएको ?, भनेर सोधे । आफ्नो अहङ्कारमा डुबेको धनमानले छोटो उत्तर दियो, ‘मलाई आफ्नो ठाउ साँघुरो लाग्छ ।’

गाउँको मायाले ओतप्रोत लुते आजभोलि समाजसेवामा लागिरहेको छ। गाउँलेहरू उसैको प्रशंसा गर्छन् ।