नसोध अचेल के खबर छ भनेर;सुत्यौ कि अनिदो नजर छ भनेर । बलेकोछ आगो बढेको छ प्यास;त्यता पानी यता बगर

तिमी जून मोती तिमी लाग्छ तारासबैका मनैका तिमी नै पियारा । तिमी एक धार्नी बिसौली न हो म !कनेकी छु

‘सूर्यास्तसँ पहिने'(सूर्यास्त भन्दा पहिले) यो नाम हो डा.राजेन्द्र विमल जीको गजल संग्रहको । यो संग्रहको भूमिकाको अन्तिम भागमा विमल जी

आफैबाट जीवनलाई धोका बारम्बार थियो । आफ्नै बचनको तीरले मुटु वारपार थियो । चरी झैँ एक्लै गगनमा उड्ने रहरहरु छन्

समेटेर आएँ खुशी एकमुठ्ठी ; मनैमा फुलाएँ खुशी एकमुठ्ठी । कतै फूल बन्दै रमाएँ असाध्यै; उडेरै समाएँ खुशी एकमुठ्ठी ।

तिमी छैनौ तिमीले नै सताएको कहानी छ । तिमी छैनौ तिमीले मन दुखाएको जवानी छ । शरदको पुर्णिमा देख्दा उज्यालो

मेरो सामु हेरौँ त कसले आँखा तर्छ भन्छन् । सबैले मैले नै भनेको यहाँ मान्नु पर्छ भन्छन् । कस्ले बुझिदिन्छ

आजपनि कयौँ युवा जुवा मदिरामा लिन छन, धेरैजसो रुढिवादी र कुसँस्कारको अधिन छन । समाज परिवर्तनगर्ने कार्यामा हातेमालो नगर्दा, कु

सबै खराब कुरा नबुझ्ने असल तिमी नै गुणस्तरीय माया तिम्रो सफल, तिमी नै म हुँ प्रचण्ड गर्मी चैत्र महिनाको उड्ने