
जब निथ्रिदै जान्छ तागत
दम्भका पर्खालहरु
आफसेआफ भत्किदारहेछन्
आवेगका लप्काहरु
क्रमैसँगै सँग सेलाउदा रहेछन्
कमजोरीको कुवा जमेपछि तनमा
मनका विकारहरु
परेलीका नदी बन्दा रहेछन्
पीडा नै पीडा दर्किएर
झरी बनेपछि भासिदारहेछन
एकसे एक घमण्डका चुलीहरु
एउटा सुदुरमा छुटेको याद
पुरानो घुर्मइलो सम्झना
भीडै भीडैभित्र रुमलिइँदै
घरि घरि आउदोरहेछ ।
चिसिदै गएपछि नशाका रगतहरु
इष्र्याको ज्वाला बरफ बन्दोरहेछ ।
आकाश परिक्रमा गर्न उचालिएका पाइलाहरु
गरुगा भएर अनायास झर्दारहेछन
धर्तिमा
जव हुन्छ मृत्यूबोध
काडाहरु कोमल भएर नुङ्गदारहेछन्
अस्ताउदै गर्दा
घाम पनि शितल हुदोरहेछ
आगो खरानीहुदै
पानी बन्दोरहेछ
साच्चिकै मान्छे भित्र
एउटा देव जन्मदोरहेछ ।
वि.सं.२०७५ असोज ९ मंगलवार १३:२१ मा प्रकाशित