झिकेर तरबार गिंडन तिमीलाई
बढ्दा अघि मुस्काऊ नडराई
फाँसी हो उपहार श्रमिकलाई
नडराऊ प्रिय सम्झ इसलाई ।
आएर काल लान्छ तिमीलाई
विधवा, टुहुरा बनायीे हामीलाई
सम्झेर बस्छौँ आखिरी सम्म
नरोऊ प्रिय सास रहेसम्म ।
एकपल्ट हेर्ने रहर थ्यो तिमीलाई
परदेशमै शरीर जाने भो विलाई
खै बाबा भन्दै रोइदेला छोरो
त्यही वेला मुटु फुट्ने छ मेरो ।
ऋण त्यो धेरै नसकि तिर्न
गएथ्यौ परदेश यो दुख हर्न
प¥यो तिमीलाई कुन परिवन्द
बर्ष दिन देखि छौ नजरबन्द
फर्खन्छौ भन्ने आशामै थिएँ
यही खुसी मैले छोरालाई दिएँ
आखिर हुने भो तिमीलाई फाँसी
ढोग मेरो अन्तिम सिन्दुर राखी ।
