अनुराग अरुण, ललितपुर
आफ्नो एक करोडको जीवन विमा गरेदेखि घरमा उसलाई स्वास्नीको व्यवहार पहिले भन्दा फरक देखेर अमनलाई शंका लाग्न थाल्छ, ‘धनको लागि कतै यिनले खानेकुरामा बिष मिलाएर मलाई मार्ने त हैन ?’ श्रीमतीले चिया, दूध, फलफुल जे खानेकुरा खुवाउन ल्याएपनि उसले पहिले श्रीमतीलाई चाख्न वा खान भन्छ, अनि मात्र आफैल
े खान्छन् ।
एकदिन, ढोकाको घन्टी बजेको आवाज सुनेर करुणा ढोका खोल्छिन् । हुलाकीले पुस्तिकामा दस्तखत गराएर उनलाई यौटा खाम दिन्छ । भित्र आएर खाम खोलेर चिट्ठी पढ्न थाल्छिन्, छुटपत्र देखेर उनि इन्तु चिन्तु हुन्छीन् । जिउ भरि खल्खली पसिना आउन थाल्छ ।
अदालतमा मुद्दाको बहस पैरवी हुन्छ । न्यायाधिशले श्रीमानलाई सोध्छ, ‘तपाईले आफैले मायागरेर ल्याएको श्रीमतीलाई किन छुटपत्र दिन चाहानुहुन्छ ?’
‘श्रीमान्, मैले एक करोडको जीवन विमा गरेदेखि घरमा यिनको व्यवहारमा शंका लागेर आयो । मलाई मारेर यिनले मेरो पुरै सम्पति हडप्ने यिनको मनसाय बुझेर छुटपत्र दिन लागेको हुँ ।’
न्यायाधिशले सोध्छ, ‘तपाईलाई आफ्नो श्रीमती व्यवहारमा के कस्तो शंका लाग्यो ? खुलस्त भन्नुस् ।’
‘श्रीमान् उनले चिया दुध ल्याउदा मैले नदेख्ने गरि केहि बस्तु मिसाएर मलाई मार्ने नियतले खुवाउन ल्याउछिन् । म यिनीसंग बस्न सक्दिनँ । तसर्थ मलाई छुटपत्र दिनुहोस् ।’
आफुले प्राण भन्दा बढि माया गरेको श्रीमानको मुखबाट यस्तो बयान सुनेपछि करुणा गहभरि आँसु लिएर इजलासमै भक्कानिएर रुन थाल्छिन् ।
त्यसपछि करुणालाई बयानको लागि बोलाइन्छ, न्यायाधिसले सोध्छ, ‘तपाईले जीवन विमाको रकम हात पार्न उदेश्यले वहाँलाई मार्न खोजेको हो भन्ने तपाई माथी आरोप लगाइएको छ । के यो साँचो हो ?’
उठेर अँगालो मारेर करुणाले भन्छिन्, ‘अमन, देउताबाट त गल्ति हुन्छ भने मान्छेबाट पनि गल्ति हुनु स्वाभाभिक हो । अब आइन्दा यस्तो गल्ति कहिले पनि नगर्नुहोला है । नत्र भने म तपाई बिना बाँच्न सक्दिन ।’
गहभरि आँसु लिएर रुँदै भन्छिन्, ‘श्रीमान्, आफ्नो प्राण भन्दा पनि बढि मायागर्ने श्रीमानलाई कोहि श्रीमतीले मार्न सक्छिन ? वहाँले म माथी आरोप लगाएको झुठो हो । मैले खानेकुरामा कुनै विषादी मिसाएकी छैन । बरु वहाँको स्वास्थमा प्रतिकुल असर नपरोस् भनेर पौष्टिक सामाग्री मीसाएकी हुँ । जीवन विमाको रकम खाने नियतले मार्न खोजेको वहाँले म माथि जुन आरोप लगाउनु भएको छ । श्रीमान्, यस सम्मानित अदालतकामा सबैका सामु म बयान दिन्छु मेरो श्रीमानको मृत्यु पछि वहाँको विमाको सम्पूर्ण रकम मलाई नदिएर कुनै बृद्ध आश्रमलाई दान दिइयोस् । वहाँलाई बनको बाघले होइन, मनको बाघ अर्थात शंकाले घेरेको रहेछ । मलाई मेरो श्रीमान कुनै सम्पति चाहिदैन । बरु वहाँले मलाई सधैं माया गरि दिनु भए पुग्छ ।’
करुणाले रुँदै यसो भन्दै गर्दा इजलासमा पुरै सुन्यता छाउछ । उनको कुरा सुनेर अमन भाव विभोर हुन्छ, आफु बसेको कुर्सिबाट उठेर करुणा नजिक गएर हात जोडेर रुँदै भन्छ, ‘करुणा, मलाई क्षमा गरिदेउ । मैले अनाहकमा शंका गरेर तिमी माथी गलत आरोप लगाए ।’
उठेर अँगालो मारेर करुणाले भन्छ, ‘अमन, देउताबाट त गल्ति हुन्छ भने मान्छेबाट पनि गल्ति हुनु स्वाभाभिक हो । अब आइन्दा यस्तो गल्ति कहिले पनि नगर्नुहोला है । नत्र भने म तिमी बिना बाँच्न सक्दिन ।’
अदालतबाट बाँचुन्जेल कहिले नछुट्टिने कागज गरेर दुबैजना हाँस्दै निस्किन्छन ।
वि.सं.२०७९ कात्तिक १९ शनिवार ०८:५३ मा प्रकाशित